Ευαγόρας Παλληκαρίδης

"Την Ελλάδα αγαπώ"

Ρώτησα τα μάτια που δακρύζουν

κάποια αλήθεια να μου πουν

κλαίνε πικρά να σ' αντικρύσουν

γιατί μπορεί να σ' αγαπούν.

την Ελλάδα αγαπώ αλλά κι εσένα

με έναν έρωτα μεγάλο αληθινό,

τα γαλάζια σου τα μάτια τα θλιμμένα

τον καθάριο της θυμίζουν ουρανό.

ρώτησε εκείνη υπνωτισμένος

μη σε δουν γιατί σιωπούν

το συνιστούν κι αυτά θλιμμένα

για να σου πουν πως σ' αγαπούν

την Ελλάδα αγαπώ αλλά κι εσένα

με έναν έρωτα μεγάλο αληθινό,

τα γαλάζια σου τα μάτια τα θλιμμένα

τον καθάριο της θυμίζουν ουρανό.

Εκκλησιαστικές Κατασκηνώσεις

ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΕΙΣ «ΦΙΛΟΙ ΧΡΙΣΤΟΥ»

1988 - 2008

Με την βοήθεια του Θεού και την ευλογία του Μακ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Νικολάου ελειτούργησαν και φέτος για 21η συνεχή χρονιά οι εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις "Φίλοι Χριστού".

30 νέοι απ' όλα τα μέρη της πατρίδος μας συμμετείχαν στην Α΄ Κατασκηνωτική Περίοδο, που ξεκίνησε το προηγούμενο Σάββατο 12 Ιουλίου και έληξε σήμερα 19 Ιουλίου. Οι Κατασκηνώσεις της Εκκλησίας μας φιλοξενούνται κάθε χρόνο στις φιλόξενες εγκαταστάσεις του Ιερού Ησυχαστηρίου Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στα Βίλλια Αττικής.

Εκεί οι νέοι της Εκκλησίας μας βίωσαν στην πράξη το μεγαλείο του κοινοβιακού τρόπου ζωής. Τα πάντα είναι κοινά. Το πρόγραμμα πλούσιο. Τα παιδιά ηλικίας 10-16 ετών το πρωί συμμετέχουν σε κοινά αθλήματα, όπου στο τέλος παίρνουν και "Έπαινον". Το μεσημέρι ακολουθεί το Γεύμα στην μεγάλη Τραπεζαρία και η μεσημβρινή ανάπαυση. Το απόγευμα ομαδικοί περίπατοι με παγωτό, πειράγματα και συζητήσεις στην Οινόη και στα Βίλλια είναι μία πραγματικότητα. Ο ακάματος Προεστώς της Κατασκήνωσης, Σεβ. Μητροπολίτης Περιστερίου κ. Γαλακτίων (ο οποίος και ίδρυσε το Ιερό Ησυχαστήριο) ένα βράδυ παραθέτει δείπνο στα παιδιά σε ταβερνούλα της περιοχής.

Προπάντων όμως προέχει η κοινή προσευχή όλων των παιδιών. Το πρωί ξεκινούν με Μεσονυκτικό, Εξάψαλμο και Παράκληση της Παναγίας μας. Στο τέλος λαμβάνουν αντίδωρο και αγιασμό και τρέχουν για πρωϊνό. Το απόγευμα μετά την ανάπαυση συγκεντώνονται και πάλι στον Ναό της Οσίας Ειρήνης, όπου ψάλλουν τον Εσπερινό. Αργά το βράδυ συγκεντρώνονται έξω στην ύπαιθρο, κάτω από το μεγάλο πεύκο του Ησυχαστηρίου και διαβάζουν το Μικρό Απόδειπνο. Ο Αρχηγός κ. Δημήτριος Κάτσουρας βάζει "Δι΄ ευχών" και τα παιδιά ένα-ένα από λίγο διαβάζουν όλο το Απόδειπνο μετά των Χαιρετισμών. Στο τέλος του τελευταίου αποδείπνου μπαίνουν στη σειρά και αλληλοσυγχωρούνται. Κατά την διάρκεια της Κατασκηνωτική Περιόδου τελούνται τα μυστήρια του Ευχελαίου, της Μετανοίας και της Θείας Λειτουργίας.

Αποκορύφωση της καθημερινής προσευχής είναι η καθιερωμένη Αγρυπνία προς τιμήν του Οσίου Αθανασίου του Αθωνίτου. Το τάλαντο χτυπά και όλα τα παιδιά τρέχουν στον Ναο γύρω στις 9:00 το βράδυ. Εκεί φέτος χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Περιστερίου κ. Γαλακτίωνος εψάλλη ο Εσπερινός, συμμετεχόντων των Ιερομονάχων π. Παντελεήμονος Τσαλάγκα και π. Φιλίππου Σελητσανιώτη και του Πρεσβυτέρου π. Αντωνίου Kokes. Ακολούθησε ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Αρχιμανδρίτου π. Παντελεήμονος Τσαλάγκα και συλλειτουργούντων των δύο Πρεσβυτέρων.

Η Α΄ Κατασκηνωτική Περίοδος έληξε σήμερα με μία μικρή γιορτούλα και την υποστολή της σημαίας δίνοντας τη σκυτάλη στην Β΄ Κατασκηνωτική Περίοδο των κοριτσιών. Ραντεβού το επόμενο καλοκαίρι και πάλι στα Βίλλια.

Τα σχολεία έκλεισαν

Τα σχολεία έκλεισαν σήμερα και το καλοκαίρι είναι εδώ για τους μικρούς μας φίλους. Από αύριο θα μπορούν να χαίρονται την ανεμελιά της παιδικής ζωής τους, τα παιχνίδια στην παραλία και τις βόλτες στα πάρκα. Για όσους δε τελείωσαν και την ΣΤ΄ Δημοτικού, έκλεισε μαζί με το σχολείο κι ένας κύκλος ζωής. Σε λίγο θα βρεθούν σε ένα νέο περιβάλλον, αυτό του Γυμνασίου. Σήμερα, στην γιορτή λήξης που διοργανώνει το κάθε Σχολείο, ακούστηκαν πολλοί λόγοι από τους μαθητές, που αποχαιρετούν το σχολείο τους, τους δασκάλους τους και τους συμμαθητές τους. Για τους αποφοίτους του Δημοτικού η μέρα αυτή είναι πολύ συγκινητική! Διαλέξαμε τον Αποχαιρετιστήριο Λόγο ενός μικρού της ΣΤ΄ Δημοτικού, του Μηνά Διολέτη, από το Δημοτικό της Μάνδρας Αττικής, που εκφώνησε σήμερα στην γιορτούλα του σχολείου του και σας τον παραθέτουμε.

Ας τον ακούσουμε:

- Φοβάσαι;

- Μη φοβάσαι! Κοντά μου θα ζήσεις σαν σε παραμυθένιο κόσμο!!

Αγαπημένο μας σχολείο, σεβαστοί δάσκαλοι, αγαπητοί συμμαθητές και συμμαθήτριες, ευτυχισμένοι μας γονείς!

Η σημερινή μέρα είναι η τελευταία από τις μέρες μιας ζωής έξι χρόνων! Έξι χρόνια που κύλισαν γρήγορα, ευχάριστα και μάς έμαθαν τόσα πολλά! Εδώ πρωτοβρεθήκαμε μικρά, δειλά παιδάκια, γεμάτα φόβο και ελπίδες! Όλοι μας τότε αντικρύζοντας το πανέμορφο και κάτασπρο κτίριο, τους άγνωστους δασκάλους διστάζαμε και μία αγωνία βασάνιζε την ψυχή μας. Γρήγορα, όμως. έφυγε κάθε φόβος και νιώσαμε σαν ν' άνοιξε μια ολόθερμη αγκαλιά, που δέχτηκε να μας χαρίσει ζεστασιά, προστασία και γνώση σαν φιλόστοργη και τρυφερή μητέρα! Εδώ με την φροντίδα και την αγάπη των δασκάλων μας αποκτήσαμε αυτοπεπίθηση και όρεξη για γνώση. Aρχίσαμε από την αλφαβήτα και φτάσαμε να μάθουμε ένα σωρό πράγματα, ένα πλήθος από γνώσεις! Νιώθαμε υπέροχα που γνωρίσαμε νέους φίλους, νέες παρέες και νέα πράγματα!

Αυτό το σχολείο για μας είναι το δεύτερο σπίτι μας, γιατί εδώ ζήσαμε έξι ολόκληρα χρόνια. Αυτή τη στιγμή γύρω μας δημιουργείται μια ζεστή ατμόσφαιρα, μια εκφραση των συναισθημάτων, που παρέλασαν στην εξάχρονη μαθητική ζωή! Ο νους μας τρέχει, φτερουγίζει, φεύγει μακρυά σ'ένα άψυχο παρελθόν. Όλοι μαζί δοκιμάσαμε την λύπη στην αποτυχία, τον θρίαμβο στην επιτυχία. Μαζί περπάτησαμε σε δαντελλωτά ακρογιάλια, μαζί κόψαμε λουλούδια από τις όχθες των ποταμών και εύθυμα τραγουδήσαμε στις εκδρομές, μαζί διασκεδάσαμε σε λιόχαρα τοπία! Είμαστε πολύ υπερήφανοι γι΄αυτό το σχολείο, γιατί ήταν ένα πρότυπο για μας! Το ευγνωμονούμε με όλη μας την καρδιά! Κάθε μέρα που περνούσε μαθαίναμε όλο και κάτι καινούριο. Νιώθαμε να προοδεύουμε όλο και πιο πολύ. Μάθαμε να αγαπάμε την ειλικρίνεια, μάθαμε να σεβόμαστε τους μεγαλύτερους και γενικά κάθε συνάνθρωπό μας. Μάθαμε την ένδοξη ιστορία της πατρίδας μας και αισθανθήκαμε μεγάλη υπερηφάνια και χρέος μας απέναντί της. Αλλά μόνο αυτά μάθαμε στο Δημοτικό Σχολείο; Μόνο αυτά έχουμε να θυμόμαστε; Όχι βέβαια! Κάθε γωνιά του σχολείου αυτού, κάθε πράγμα, έμψυχο και άψυχο, είναι δεμένο με την ψυχή μας! Το προαύλιο, οι αίθουσες, τα θρανία, οι καρέκλες, ο πίνακας, ο δάσκαλός μας, οι συμμαθητές μας, όλα κάτι θέλουν να μας πούν. Αυτά ξέρουν τις χαρές μας, τις λύπες μας, τα χτυποκάρδια μας, τους ενθουσιασμούς μας, τα παιχνίδια μας, τις τρέλες μας...

Δυστυχώς, ήρθε η ώρα να το εγκαταλείψουμε! Αντίο καλό μας σχολείο! Με συναισθήματα χαράς και λύπης σε αποχαιρετούμε. Με χαρά σου λέμε «αντίο», επειδή συνεχής μας πόθος είναι να πηγαίνουμε σε άλλα σχολεία ανώτερα, με μεγαλύτερα καθήκοντα και περισσότερα μαθήματα. Χαρά, γιατί τελειώσαμε το Δημοτικό Σχολείο και θα ανοίξουμε τα φτερά μας να πετάξουμε σ'ένα πιο μεγάλο, το Γυμνάσιο, για να μάθουμε νέα πράγματα. Αλλά η ψυχή μας είναι γεμάτη ελπίδες και αυτό κάνει την χαρά μας μεγαλύτερη.

Με λύπη σου λέμε «αντίο», επειδή θα φύγουμε από την ολόθερμη αγκαλιά σου, που τόσες ωραίες αναμνήσεις έχουμε διατηρήσει από αυτήν και επειδή θα αποχωριστούμε από τους ακούραστους καλούς δασκάλους μας και όλα τα παιδιά σου. Λυπόμαστε, γιατί θα στερηθούμε αυτό το τόσο γνώριμο και αγαπημένο περιβάλλον, που περάσαμε αξέχαστες στιγμές, που ζήσαμε όμορφες μέρες και παίξαμε τρελά παιχνίδια.

Να ευχαριστήσουμε και τους γονείς μας, που έδειξαν πολύ μεγάλη υπομονή έξι χρόνια τώρα, γιατί χωρίς τους γονείς μας δεν θα είχαμε φτάσει ως εδώ, γιατί οι γονείς είναι ένας πολύ μεγάλος θησαυρός! Είναι ότι ιερότερο και πολυτιμότερο έχουμε στην ζωή μας. Οι γονείς είναι αυτοί που μας έφεραν στον κόσμο, μας μεγάλωσαν με στοργή και θυσίες, που φρόντισαν για την πνευματική και ψυχική καλλιέργεια και τη σωματική μας ανάπτυξη. Το πρωΐ μάς αποχαιρετούσαν με το γλυκό τους φιλί, καθώς φεύγαμε για το σχολείο και όταν πλησίαζε η ώρα του γυρισμού μάς περίμεναν με ανυπομονησία να μας σφίξουν στην αγκαλιά τους, και να μάς ρωτήσουν γεμάτοι ενδιαφέρον, πώς τα πήγαμε στα μαθήματά μας.

Αλλά και οι δασκάλοί μας μπήκαν σ' αυτόν τον αγώνα. Και θα συμφωνήσουμε μ' αυτό που είπε ο Μέγα-Αλεξανδρος για τον δάσκαλό του Αριστοτέλη: «Την ζωή μου την χρωστάω στους γονείς μου, την καλή ζωή μου, όμως, την χρωστάω στον δάσκαλό μου».

Ευχαριστούμε: την κα Βάσω Μεθενίτη, όπου με την μεγάλη της υπομονή, μάς χάραξε τα «πρώτα βήματα της γνώσης». Την κα Βασιλική Ζωγράφου, όπου με την δική της επιβλητικότητα και υπομονή της συνέχισε με το δικό της τρόπο να μάς διδάσκει τα μαθήματα. Την συμπαθητική κα Αναστασια που γύμνασε την θέλησή μας να μην τα χάνουμε και να μην οπισθωχωρούμε στο πρώτο εμπόδιο. Την κα Χριστίνα Στεφανίδου, τον άξιο κυβέρνήτη της Ε΄ και Στ΄ Τάξης. Ήταν μία υπέροχη δασκάλα, όπως όλες οι άλλες. Την ευχαριστούμε πάρα πολύ, παρόλο που μερικές φόρες την στενοχωρούσαμε, γι'αυτό της ζητάμε μία μεγάλη συγνώμη. Επίσης, και την κα Ιωάννα Βγότζα, όπου ήταν μια εξαίρετη δασκάλα. Μάς άνοιξε νέους ορίζοντες στο στερέωμα της νεανικής μας ψυχής.

Χρυσά μας παιδιά, της Α΄ τάξης, της Β΄ τάξης, της Γ΄ τάξης και της Δ΄ τάξης, σάς ευχόμαστε καλή πρόοδο και σας υποσχόμαστε ότι η σκέψη μας θα είναι πάντα κοντά σας. Παιδιά της Ε΄ τάξης κάνετε υπομονή και όλα θα πάνε καλά! Ένας χρόνος σας έμεινε. Ελπίζουμε να τον περάσετε μαθαίνοντας, διασκεδάζοντας και παίζοντας καταπληκτικά παιχνίδια!

ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Σας ευχόμαστε καλό καλοκαίρι, καλές διακοπές!

Να χαρείτε τη δροσιά, την αυγή, τ'αγέρι, το βουνό και την αμμουδιά.

ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!

Τα ελληνικά είναι τραγούδι

Τα ελληνικά είναι τραγούδι

Του Διονύση Σαββόπουλου

Τα ελληνικά είναι τραγούδι, όχι απλώς και μόνον επειδή η εκφορά τους διαθέτει πλούσιο κυματισμό· κι άλλες γλώσσες ηχούν όμορφα. Τα Ιταλικά π.χ. δεν υστερούν από αυτής της απόψεως. Κάθε γλώσσα έχει τον ήχο της. Όμως μόνον η ελληνική γλώσσα είναι τραγούδι, επειδή μόνον η ελληνική γλώσσα έχει συνείδηση του εαυτού της ως τραγουδιού. Το αποτύπωμα αυτής της συνείδησης είναι οι τόνοι και τα πνεύματα των Αλεξανδρινών. (...)

Πρέπει να σας πω ότι δεν ήμουν πάντοτε υπέρ των τόνων. Τους θεωρούσα διακοσμητικά στολίδια, κατάλοιπα άλλων εποχών, που δεν χρειάζονται πιά. Και καθώς δεν ήμουν ποτέ καλός στην ορθογραφία, το μονοτονικό με διευκόλυνε. Βέβαια, η γλώσσα χωρίς τόνους φάνταζε στα μάτια μου σαν σεληνιακό τοπίο, αλλά νόμιζα ότι αυτό ήταν μία προσωπική μου εντύπωση, θέμα συνήθειας. Ώσπου συνέβη το εξης: Είχα βρεθεί για ένα διάστημα ν΄ ακούω συστηματικά καινούρια ανέκδοτα τραγούδια, επωνύμων και ανωνύμων, για λογαριασμό της δισκογραφικής εταιρείας "Λύρα", προκειμένου αυτή να τα ηχογραφήσει ή να τα επιστρέψει στους συνθέτες. Είναι δύσκολο να απορρίπτεις και ακόμα δυσκολότερο να εξηγείς το γιατί. Όταν βέβαια το τραγούδι είναι τετριμμένο ή άτεχνο, η εξήγηση είναι εύκολη. Μου συνέβη, όμως, να δω τραγούδια, όπου οι στίχοι δεν ήταν άσχημοι και η μουσική δεν ήταν τυχαία, επιπλέον ταίριαζε θεματικά και με τους στίχους. Κι όμως, το τραγούδι δυνολικά δεν "κύλαγε", όπως λέμε (οπότε το επιστρέφαμε στον ενδιαφερόμενο με διάφορες ασάφειες και υπεκφυγές. Το πράγμα με απησχόλησε. Έφερνα στο μυαλό μου μεγάλες ωραίες επιτυχίες, παλιά τραγούδια (...) και τα συνέκρινα με αυτά που απέρριπτα, ώσπου μετά από μήνες διεπίστωσα κάτι πολύ απλό: Όταν μια μουσική μετατρέπει συστηματικά τις μακρές συλλαβές σε βραχείες ή όταν ανεβάζει την φωνή εκεί όπου υπάρχει απλώς μία περισπωμένη, ενώ την κατεβάζει συστηματικά εκεί όπου υπάρχει ψιλή οξεία, όταν δηλαδη η μουσική κινείται αντίθετα - προσέξτε, αντίθετα όχι στον ρυθμό του ποιήματος, αλλά αντίθετα στις αναλογίες τονισμού και αντίθετα στην ορθογραφία του - τότε όσο έξυπνη και να 'ναι, κάνει το τραγούδι δυσκίνητο και ασθματικό. Στα πετυχημένα τραγούδια δεν συμβαίνει αυτό. Βέβαια, όταν γράφει κανείς πάνω σ' έναν ρυθμό ή σ' έναν μουσικό δρόμο, πρέπει να ακολουθήσει τα καλούπια τους, οπότε θα υπάρχουν σημεία όπου αυτή η πείρα που περιέγραψα, δεν τηρείται. Αυτό, όμως, θα συμβεί μόνον όταν δεν γίνεται αλλιώς. Και πάντα η βιασμένη λέξη θα τοποθετείται έτσι ώστε να προηγούνται και να έπονται επιτυχείς στιγμές, ώστε να μειώνεται η εντύπωση της ατασθαλίας, η οποία έτσι συνδυασμένει ωφελεί, διότι το τραγούδι αλλιώς θα ήταν μηχανικό. Κάτι τέυοιο δεν το είχα προσέξει. και ήτα η πρώτη φορά που αισθάνθηκα ότι οι τόνοι και τα πνεύματα ίσως να μην ήταν διακοσμήσεις, ίσως να είχαν λόγο. (...)

Μέσα στο στούντιο είχα και δύο εκπλήξεις. Να η πρώτη: Προσπαθώντας να ακούσω την διαφορά οξείας και περισπωμένης, διάβασα την φράση: "Λυγά πάντα η γυναίκα". Το "πάντα" ακούγεται ψηλότερα από το "λυγά" που παίρνει περισπωμένη. "Λυγά πάντα η γυναίκα" ακούγεται, όμως, περιέργως ψηλότερα κι από το "γυναίκα", που όμως παίρνει οξεία. Γιατί άραγε; Τηλεφώνησα σ' έναν φίλο και έμαθα ότι η "γυναίκα" οφείλει να παιρνει περισπωμένη, διότι είναι της τρίτης κλίσεως, η οποία όμως καταργήθηκε, γι' αυτό πήρε οξεία η "γυναίκα". Να, λοιπόν, που από άλλο σημείο ορμώμενος, αναγκάστηκα να συμφωνήσω ότι κακώς καταργήθηκε η τρίτη κλίση, αφού στην φωνή μας εξακολουθεί να υπάρχει. "Λυγά πάντα η γυναίκα", λοιπόν, και παίρνει και περισπωμένη. Η δεύτερη έκπληξη: Έδωσα σ' έναν ανύποπτο νέο, που παρευρισκόταν στο στούντιο, να διαβάσει λίγες φράσεις. Εκεί μέσα είχα βάλει σκοπίμως την ίδια λέξη ως επίθετο και ως επίρρημα, διότι είχα πάντα την περιέργεια να διαπιστώσω αν προφέρουμε διαφορετικά το ωμέγα από το όμικρον. Ακούστε τις φράσεις: "Ειν' ακριβός αυτός ο αναπτήρας. Ας μην είν' ωραίος, έχει την αξία του. ναι, ακριβώς αυτό ήθελα να πω". Ακουστικώς δεν παρατήρησα διαφορά. Έκοψα τις δύο λέξεις και τις κόλλησα την μία κατόπιν της άλλης. Ακούστε το! "Ακριβός... ακριβώς".

Ελάχιστη διαφορά στο αυτί. Ο ηχολήπτης μόνον επέμενε ότι το δεύτερο είναι κάπως πιό φαρδύ. Ας το ξανακούσουμε: "Ακριβός... ακριβώς". Ασήμαντη διαφορά.

Δεν είναι καταπληκτικό; Όταν το είδα, τα μηχανήματα του στούντιο μού φάνηκαν σαν όργανα του παραμυθιού. Ο παλμογράφος μού φάνηκε σαν μια σκαπάνη πού, κάτω από το έδαφος της καθημερινής ομιλίας, ανακαλύπτει αυτό που δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει, έστω μέσα σε χειμερία νάρκη, αυτό που συνειδητοποίησαν και προσπάθησαν να μνημειώσουν οι Αλεξανδρινοί δύο χιλιάδες χρόνια πριν. Τίποτε δεν χάθηκε. Όλα υπάρχουν. Αρκεί να προσέξουμε αυτό το τραγούδι της καθημερινής ομιλίας που πηγαινοέρχεται συνεχώς ανάμεσά μας. Ακούστε πώς ηχούν οι τονισμοί. Ακούστε τα μακρά. Ακούστε την λαϊκή τραγουδίστρια πώς αποδίδει το ωμέγα ή την ψιλή οξεία (...).

Δεν περιφρόνησα καμμιά άποψη και δεν κολάκευσα καμμία. Προσπάθησα να πω τρεις φορές τρεις αλήθειες.

Πρώτον: Τα ελληνικά είναι τραγούδι. Κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ να απλοποιήσει ένα τραγούδι ή να το δει πρακτικά. Γιατί να δούμε, λοιπόν, τα ελληνικά, πρακτικά;

Δεύτερον: Όποιος σταθεί αλαζονικά απέναντι στα ρεφρέν που τον ψυχαγώγησαν δια βίου, στρέφεται εναντίον της προσωπικής του ιστορίας και πίστης. Τα ίδια μπορεί να πάθει ένας λαός με την γλώσσα. Ιδίως αν η γλώσσα του είναι τα ελληνικά.

Τρίτον: Τα ελληνικά ως τραγούδι είναι ανυπόφορα δύσκολα. Κανείς δεν τα βγάζει πέρα με τα ελληνικά. Απέναντι στα ελληνικά θα είμαστε πάντα φάλτσοι και αγράμματοι. Αλλά τί να γίνει; Σημασία έχει η συνείδηση ότι τα μιλάμε, όχι για να γίνουμε δεξιοτέχνες, αλλά για να γίνουμε άνθρωποι.

Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος

Θρυμματισμένο κυλούσε το νερό,
στο δάσος όπου αποκεφαλίστηκαν τα ψάρια.

Έλσα Κορνέτη

Ο κύκλος μέσα στον κύκλο
πάλι βαθαίνει
ξεχνά ότι εξαντλεί
κι ύστερα ανασαίνει
για να σε φωτίσει
για να σε περιέχει
σε ένα μόριο αεικίνητο.

Συγχωνευτήκαμε στα νερά της πηγής
όταν διστακτικά ξεκινήσαμε
να κατρακυλάμε τους δρόμους
της ναρκισσιστικής παρωδίας
ως κληρονόμοι ανάξιοι
για τη Μεγάλη Ευδαιμονία.

Από το μπαλκόνι του φάρου όταν κοιτάς
στον ουρανό σου αναβλύζουν αστέρια από άμμο
Έπρεπε να το υποπτευτείς
το κήτος είναι εδώ και χρόνια νεκρό
κι εσύ καθισμένος
στα αγκάθια της ραχοκοκαλιάς
αγναντεύεις
τη στάθμη που ανεβαίνει.

Σου έλεγαν:
«Φρόντισε να διατηρείς κρυστάλλινο το πρόσωπο σου»
Όμως το πρόσωπο
έγινε μια μάσκα από πάγο που λιώνει.

Αν τους χαρίσεις τους δακρυγόνους αδένες
τότε δεν θα στάζεις στεναχώρια
τότε θα σε αφήσουν να κρυφτείς
στη σπηλιά με τους τρομαγμένους γλάρους.

Είναι ένας κόσμος ευάλωτος
αυτός που κέρδισε τη νέα προσέγγιση
όταν ξυπνητός βυθισμένος σε ένα σβώλο νερού
θα ονειρεύεσαι νησιά.

Στον κήπο του Bosch
οι απολαύσεις από γήινες έγιναν υγρές
τα μήλα του παραδείσου τα τρώνε τα καβούρια της κόλασης
ροζ ανταύγειες χορεύουν με τέρατα στο συντριβάνι
βρέχοντας τα grotesque μέλη τους
Ένα πόδι ψαριού
Ένα φτερό βατράχου
Ένα ράμφος πιθήκου.

Τώρα που έμεινες με απορία να κοιτάς
από τον πάτο του ξεροπήγαδου
γύρω από το στόμιο
σκύβουν και σε κοιτούν
(ή μήπως σε περιγελούν)
πλεγμένα με γιρλάντες
σε φόντο γαλανό
τα αγγελάκια του Mantegna.

Όμως αργά το κατάλαβες
μέχρι να βγεις
πρέπει να πατήσεις πάνω
σε όλα τα μικροσκοπικά πτώματα.

Αν θα συνεχίσεις να υπάρχεις
είναι ένα θέμα
που πρέπει να συζητήσουμε
στην κορυφή του βουνού.